การกล่าวอ้างระเบิดและเสียงวิพากษ์วิจารณ์

ในวันที่ 25 มิถุนายน โดนัลด์ ทรัมป์ ใช้โซเชียลมีเดียประกาศอย่างชัดเจน: “โรงงานนิวเคลียร์ถูกทำลายแล้ว!” เขาไม่เพียงแค่กล่าวอ้างความสำเร็จ แต่ยังตำหนิ CNN และ New York Times ที่ไม่ยอมรับผลลัพธ์ที่เขาเรียกว่า “การโจมตีทางทหารที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในประวัติศาสตร์”

แต่สิ่งที่น่าสนใจคือ ในขณะที่ทรัมป์ประกาศชัยชนะ เอกสารภายในจากกระทรวงกลาโหมและทำเนียบขาวกลับออกมาแก้ไขข้อมูล โดยไม่ปฏิเสธโดยตรงแต่มีการปรับเปลี่ยนรายละเอียด

สภาพการณ์จริงคืออะไร?

ตามรายงานข่าวลือนี้ และได้รับการยืนยันจากเจ้าหน้าที่: สหรัฐฯ ได้ดำเนินการโจมตีโครงสร้างพื้นฐานนิวเคลียร์ของอิหร่านอย่างใหญ่หลวง โดยใช้ระเบิดขนาด 30,000 พound จำนวนสุทธิ 14 เม็ด เพื่อล้มเลิกศูนย์ผลิตพลังงานจากยูเรเนียมระดับสูง

โฆษกทำเนียบขาวคาโรไลน์ เลวิตต์ อธิบายผ่าน X: “เมื่อมีระเบิดหนักขนาด 30,000 พound เข้าเป้าหมายครบถ้วน จะเหลือเพียงผลลัพธ์เดียวคือการทำลายสมบูรณ์”

ขณะเดียวกัน นายกรัฐมนตรีทหารเพ็ต เฮ็กเซธ ก็ระบุเช่นกัน: “ภารกิจนี้ได้ทำลายศักยภาพในการผลิตวัสดุระเบิดของอิหร่านแล้ว” และแน่นอน…ทรัมป์แชร์คำแถลงของเขาเหมือนเป็นพระคำสอน

เพราะเหตุใดเรื่องนี้สำคัญเกินกว่าการเมือง?

ประเด็นไม่ใช่ว่าใครจะชนะในการโต้วาทีบนทวิตเตอร์เท่านั้น เพราะเบื้องหลังคำพูดนี้คือความจริงใหญ่โต: การใช้อำนาจของข้อมูลกลายเป็นอาณาเขตใหม่ของการสงครามสมัยใหม่

เราไม่อยู่ในสนามรบแบบดั้งเดิม anymore — เราอยู่ในโลกที่ ‘ภาพรวม’ (perception) มีอำนาจเท่ากับ ‘แรงระเบิด’ (payload) หากประชาชนเชื่อว่าอิหร่านไม่มีความสามารถสร้างอาวุธน้ำหนักเบา — โดยแม้ไม่มีหลักฐานชัดเจน — ก็อาจส่งผลกระทบทางกลยุทธ์อย่างแท้จริงแล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม… หากภารกิจนี้แท้จริงแล้วประสบความสำเร็จ (ซึ่งไม่มีหลักฐานอ�ไทรมานจากแหล่งกลาง) เราควรถามตนเองทำไมคำแถลงจากราชการถึงฟังเหมือนบทแถลงประชาสัมพันธ์? มีภาพดาวเทียมไหม? การตรวจสอบทางเทคนิกจาก Oryx, Bellingcat มีไหม? เราถูกบอกให้เชื่อ ‘ทำงานแล้ว’ จากอำนาจของคนบางคน — โดยปราศจากการตรวจสอบทางกายภาพ

การแพร่กระจายของข้อมูลลับและการคราญหมดความไว้วางใจ

ขอพูดตรงๆ: การเปิดเผยข้อมูลลับโดยไม่มอบผู้รับผิดชอบ เป็นภัยคุกคามในเวลานี้ หากฝ่ายใดสามารถนำข้อมูลมาใช้อย่างทางการเมืองได้นานพอ — เช่น คนนอกบร๊ะ-อดทนเพื่อลดคะแนนเสียงในการเลือกตัวแทน ก็อาจเกิดผลกระทบโดยตรง ในงานผมในฐานะผู้เชี่ยวชาญระบบโปรโตคอลโปร่งใสแบบบล็อกเชนมานาน ผมเห็นมาหลายคราว — ความไว้วางใจสร้างได้จากการตรวจสอบได้ง่าย แต่วันนี้ เราเห็นประเทศมหาอำนาจแห่งหนึ่งพึ่งพาคำแถลงจากรายงานแบบไม่มีชื่อบุคคล… ในขณะที่ใครบางคนชื่อทรัมป์ประกาศชัยชนะบน X เวลากลางดึกเวลาเย็น London

digital theater ก็บอกเลย — คนเราหันไปสนใจแค่อารมณ์โกรธเคืองจนลืมถามคำถามสำคัญ:

• มันทำงานไหม?
• เราจะรู้ได้อย่างไรว่าทำลายแล้ว?
• และใครกำหนดว่า ‘ทำลาย’ = ‘หายไป’?

การเตือนใจสำหรับคนรุ่นอนาคต (โดยเฉพาะผู้ลงทุน)

digital assets สอนผมบทเรียนหนึ่ง: หากคุณตรวจสอบไม่ได้ ก็ไม่มีทางไว้วางใจได้อย่างแท้จริง กฎเดียวกัน applies กับกรณีความปลอดภัยแห่งชาตินี้ เมื่ออารมณณืเข้ามาแทนเหตุผล พฤติกกรรมจะกลายเป็นเสียงกรอกกระซิกมากกว่าตรรกะ

								    	   	     	       	      เมื่ออนาคตกำหนดเองโดยอารมณมากกว่าหลักฐาน เราควรหยุดและถามสามคำถาม:

p1) คนไหนบอก? p2) พืชมามอบหลักฐานอะไรบ้าง? p3) เป็นไปตามแหล่งข้อมูลหลายแห่งหรือแค่องคเดียว?